Indeks
Potocznie pojęcia „męskość” i „kobiecość” używane są dla określenia obserwowalnych właściwości i zachowań związanych z płcią, zgodnych ze stereotypami panującymi w danej kulturze. Każdy z nas jako dziecko uczy się definicji kobiecości i męskości obowiązujących w społeczeństwie. Definicje te obejmują cechy związane z płcią, takie jak anatomia, funkcje reprodukcyjne, podział pracy, a także osobowościowe atrybuty kobiet i mężczyzn.
Badania nad cechami stereotypów płci przeprowadzone wśród 30 narodów wskazują, iż cechy działania, takie jak np. kompetencja, racjonalność, niezależność, agresywność, pewność siebie, łatwość w podejmowaniu decyzji i niepoddawanie się w trudnych sytuacjach, są spostrzegane jako istota aktywności tradycyjnie przejawianej przez mężczyzn. Natomiast cechy społeczne i ekspresyjne, takie jak emocjonalność, opiekuńczość, wrażliwość na potrzeby innych, zdolność poświęcania się, uległość, ciepło w relacjach społecznych, są ważne w odniesieniu do roli kobiety w rodzinie.
Do lat sześćdziesiątych męskość i kobiecość pojmowane były jako dwa końce jednego kontinuum. Uznawano, że człowiek jako taki może być albo męski, albo kobiecy. Sandra Lipstiz Bem, twórczyni zweryfikowanych koncepcji płci psychologicznej, odrzuciła taki sposób ujmowania sprawy i założyła, że kobiecość i męskość stanowią dwa osobowościowe wymiary. Konsekwencją takiego stanowiska było przyjęcie następujących hipotez. Pierwsza zakłada istnienie jednostek androgynicznych (z greckiego andro – mężczyzna i gyne – kobieta), to jest takich, które mogą być jednocześnie męskie i kobiece. Według drugiej koncepcji osoby, które ukształtowały obraz własnej osoby na podstawie społecznych definicji kobiecości i męskości, charakteryzują się większą gotowością do podejmowania zachowań zgodnych z tymi normami oraz do unikania zachowań niezgodnych z nimi.
Przedstawione wyżej hipotezy zostały potwierdzone empirycznie. Wynikiem badań było ustalenie czterech typów osób, różniących się układem cech psychicznych związanych z płcią:
osoby określone seksualnie (typ męski, kobiecy),
androgyniczne,
nieokreślone seksualnie (brak wyraźnie ukształtowanych cech męskich i kobiecych),
określone seksualnie w sposób krzyżowy (kobiecy mężczyźni, męskie kobiety).
Badania nad cechami stereotypów płci przeprowadzone wśród 30 narodów wskazują, iż cechy działania, takie jak np. kompetencja, racjonalność, niezależność, agresywność, pewność siebie, łatwość w podejmowaniu decyzji i niepoddawanie się w trudnych sytuacjach, są spostrzegane jako istota aktywności tradycyjnie przejawianej przez mężczyzn. Natomiast cechy społeczne i ekspresyjne, takie jak emocjonalność, opiekuńczość, wrażliwość na potrzeby innych, zdolność poświęcania się, uległość, ciepło w relacjach społecznych, są ważne w odniesieniu do roli kobiety w rodzinie.
Do lat sześćdziesiątych męskość i kobiecość pojmowane były jako dwa końce jednego kontinuum. Uznawano, że człowiek jako taki może być albo męski, albo kobiecy. Sandra Lipstiz Bem, twórczyni zweryfikowanych koncepcji płci psychologicznej, odrzuciła taki sposób ujmowania sprawy i założyła, że kobiecość i męskość stanowią dwa osobowościowe wymiary. Konsekwencją takiego stanowiska było przyjęcie następujących hipotez. Pierwsza zakłada istnienie jednostek androgynicznych (z greckiego andro – mężczyzna i gyne – kobieta), to jest takich, które mogą być jednocześnie męskie i kobiece. Według drugiej koncepcji osoby, które ukształtowały obraz własnej osoby na podstawie społecznych definicji kobiecości i męskości, charakteryzują się większą gotowością do podejmowania zachowań zgodnych z tymi normami oraz do unikania zachowań niezgodnych z nimi.
Przedstawione wyżej hipotezy zostały potwierdzone empirycznie. Wynikiem badań było ustalenie czterech typów osób, różniących się układem cech psychicznych związanych z płcią:
osoby określone seksualnie (typ męski, kobiecy),
androgyniczne,
nieokreślone seksualnie (brak wyraźnie ukształtowanych cech męskich i kobiecych),
określone seksualnie w sposób krzyżowy (kobiecy mężczyźni, męskie kobiety).
